U jednom od poslednjih intervjua, iz 1969. godine, Đuzepe Kardilo razgovara sa Pjerom Paolom Pazolinijem, režiserom kultnih filmova kao što su Salo ili 120 dana Sodome i Dekameron, piscem, pesnikom i jednim od najznačajnijih intelektualaca Italije 20. veka. Dok raspravljaju o njegovom odnosu prema marksizmu, značaju upotrebe govornog jezika, doživljaju Amerike i Njujorka, o pristupu snimanju filmu i osećaju za „prisustvo svetog“, oni nas vode kroz žižne tačke njegovog stvaralaštva i rasvetljavaju nam Pazolinijeve unutrašnje sukobe i stavove, kao i njegovu konačnu privrženost poeziji kao „najnepokornijem izrazu umetnosti“.
