Cvijetin Milivojević, perom zamočenim u besmisleno prolivenu krv u građanskom ratu (u oslobođenom Čačku 1941. kada su u grad skupa ušli i partizani i četnici, žene su, samoinicijativno, ili na mig solunaca, razvile transparent: „MI MAJKE, ŽENE I SESTRE, TRAŽIMO OBUSTAVLjANjE BRATOUBILAČKE BORBE”), neprestano traga za dogovorom, ali tako „da nikom ne padne kruna s glave”.
Da li je to uopšte moguće na političkoj i medijskoj sceni koju je sve teže nazvati srpskom!? Ne samo zbog pomanjkanja Šumadinaca na ključnim mestima, već, pre svega, zbog nedostatka onog bez čega se srpski vojnik nije mogao ni zamisliti u Prvom svetskom ratu - dostojanstva. Ljudskog i profesionalnog. Onoga čemu se divio Arčibald Rajs... ali i nemački okupator...!
Putuje to pero od junaka Nedića u Velikom ratu, do njegovih nedaća u Drugom i grotesknog pokušaja da se bude Kvisling, a ne bude kvisling... Putuje od Makrona do makarona; od Pompea do Pompeje; od Mančetić Šiška do Deltinog Miška; od duhovne kolaboracije do fizičke kohabitacije; od pomračenja žurnalizma do izopačenja kapitalizma i socijalizma (Orvel)...
