Neke materije postaju mitske. One nadrastaju svoje fizičke i hemijske odlike i mi ih sagledavamo kao simbole, kao kvalitete. U kulturama, u kolektivno nesvesnom, njihovo simboličko značenje mnogo je bitnije od njihovog materijalnog sastava. Alhemičarima zlato nije bilo tek metal, nego savršenstvo, cilj intelektualne potrage. Vatru ne možemo odrediti samo kao svetleći gas. Krv nije samo koloidna suspenzija, već sadrži nešto vitalno i neporecivo. Generalno rečeno, razočaramo se kad mitske materije svedemo na naučni opis.
To ne važi za vodu. Njoj se divimo čak i kad ostane ogoljena hemijska ili geološka pojava, očišćena od simboličkih ukrasa, od asocijacija na dušu i život i materinstvo, na čistotu i mladost. Taj naoko jednostavan molekul i danas postavlja ozbiljne izazove naučnicima.
