Sam Isus, pomalo paradoksalno, nije bio nikakav hrišćanin. On nije planirao da osnuje nikakvu novu religiju, već da podstakne jedan mesijanski, religijskopolitički pokret u Galileji i Judeji. Hrišćani nisu bili ni Isusovi apostoli, kao ni njegov rođeni brat Jakov, koji ga nasleđuje u Jerusalimu nakon njegovog dramatičnog raspeća. Ali taj deo autentične povesti Isusovog pokreta, a naročito Ješuin brat, bivaju neopravdano skrajnuti, potisnuti i gotovo prećutani u docnijim, crkvenim izvorima i to potiskivanje je bilo prisutno od samih početaka razvoja hrišćanstva. Još su apostol Pavle i njegovi učenici polemisali s najranijim pristalicama Isusovog učenja. Kao pobornici kulta vaskrslog, postistorijskog Spasitelja, oni su svojim mitološkim interpretacijama u duhu gnosticizma i misterijskih religija starog Rima neposredno doprineli formiranju hrišćanstva kao svojevrsnog polemičkog odgovora i teološkog otklona u odnosu na eshatološki judaizam Isusa, Jakova i njihovih prvih sledbenika. A sam istorijski Isus bio je mnogo zanimljivija, autentičnija, originalnija ličnost od postistorijskog Hrista.
.png){kind=logo}
