Čoveka, kao pojedinca i ličnost, kroz čitav život, i kroz čitavu istoriju, biju dva zla: prvo je u osećanju ništavnosti života (prijateljstva, ljubavi) i besmisla, a drugo je u osećanju usamljenosti, na koju čovek može da se navikava samo tupošću, bezdušnošću: drukčije nije moguće izdržati pakao usamljenosti! Osećanje ništavnosti (ili taštine, praznine, kako se govori u starozavetnoj Knjizi Propovjednikovoj), obezvređuje i samu ljubav: čemu ona ako se sve završava smrću!
(„jednako je čovjeku, kao i stoci“, kaže Propovjednik, kad čovek oseti ništavnost i besmisao života). Oba ta osećanja – i taštine i usamljenosti – potiču OD SMRTI. Oba su nastala pragrehom, tj. prekidom zajednice (Zavjeta) između Boga i čoveka, jer tim pragrehom duša čovekova, stvorena da bude besmrtna, gubi besmrtnost. – Taština i usamljenost su čovekovo prokletstvo i bolest od koje može da nas isceli samo Iscelitelj Hristos. A kako je koren toga prokletstva i zla sama smrt, Iscelitelj leči samo VASKRSENjEM, porazivši smrt. – Slavljenjem Vaskrsenja – u Liturgiji! – slavi se pobeda duše nad smrću, tj. nad VREMENOM koje je prolaznost svega postojećeg. Ta pobeda nad vremenom je prevazilaženje (prevladavanje, transcendencija) vremena, pobeda nad prolaznošću. Tada smo uzdignuti u to da budemo savremenici i zajednica ne samo sa Hristom, nego i sa generacijama predaka, u zajednicu koja je Crkva. Tako i ljubav i život dobijaju smisao, a ljudska usamljenost je prevladana; čovek je izlečen jer je nastala ZAJEDNICA. Liturgija je, dakle, istovremeno i slika Biblije i zbivanje ljudske suštine koja prevladava usamljenost i besmisao, zbivanje duše koja oživljava ljubavlju i radošću. Liturgija je istina Biblije i PRAZNIK čoveka.
.png){kind=logo}
