„Među meni poznatim molitvama, nema nijedne koja, prvo, ne slavi hrišćansku, opštepravoslavnu veru u Boga i u Njime sazdan svet. Drugo, nemamo molitvenika koji se „na dogledu Božjih svetova“ predaje najopštijem i posebnom, zanemarujući ljudski lično i bogočovečansko u sebi. Treće, sve srpske molitve sazdaju svoj kosmos i izraz vaznoseći svetinju nacionalnog života – navek živu, borbenu koliko žrtvenu i pokajnu povesnicu narodnu. Iz ovoga trojstvenog osnova izrastaju svi molitveni tekstovi srpskog srednjeg veka. U pitanju je duhovno, pravoslavno, izvorno istorijsko i kulturno nasleđe. Ono koje je Zakonopravilom i Nemanjinim molitvama za otečestvo započeo Sveti Sava, a nastavili ga kralj Stefan Prvovenčani, Domentijan, Teodosije Hilandarac, kralj Milutin, Arhiepiskop Danilo Pećki s učenicima, Jefimija, patrijarh Danilo Banjski, Jefrem monah, despot Đurađ Branković, patrijarh Arsenije Treći Čarnojević, a uz njih i mnogi danas nepoznati pisci, po zvanju najčešće monasi“ .
JovanPejčić.
