Kritička svest je potreba za modernim. Izoštrena svest kao izraz pesničkog senzibiliteta. Strasno i svesno traženje modernog svim energijama i moćima pesničkog jezika. Otkrivanje novog u starom i onog što može biti i biva večito u prolaznom. Modernost poezije uvek je nešto više od onoga što od nje očekujemo u datom vremenu. Povišena kritička svest trebalo bi da obezbedi određen stupanj modernosti poezije, kao što bi snižena, nužno, morala da vodi ka nižem, manje modernom pesničkom izrazu.
Poezija je čuvarka jezika i kulturnog osvešćenja. Bez poezije bi jezik kao medijum kulture bio uprošćen, sveden na proste verbalne formule, političke parole, jezičke poštapalice, demagoške fraze, udaljavanje od smisla! Društvo u kome opada uloga poezije postaje društvo niske kulture, društvo u kom vladaju lake jezičke forme, uzrečice i ograničenost vidova međuljudskih razmena emotivnih i duhovnih vrednosti. U takvim društvima probuđena kritička svest izoštrava jezičke naboje pesme, čini pesmu sposobnijom da iskaže više.
Mirko Magarašević
