Ledu i njegovo delo mora se razumeti kao osnivačko, kontradiktorno, i moćno i ranjivo u isto vreme, a njegova lična sudbina i osećaj gorčine, koji izbija iz njegovog teksta, kao prirodna posledica, ne samo biološkog zalaska jednog genija, nego i slika ponekad surovih lomova epohe kojoj je pripadao. Arhitektura koju je oblikovao Ledu bila je i po svojim formama i programski izuzetno raznovrsna, na svoj način možda i kontradiktorna. Njegovi projekti u najčistijim geometrijama strogih tela lopte ili valjka, piramide ili umnoženih krugova, javljali su se sa smirenim palatama neoklasicističke jezičke orijentacije.(Iz Predgovora knjige, Ranko Radović)
