Obrađeni su manastiri i crkve koji pripadaju vizantijskom stilskom periodu, kada se srpska država nalazila na vrhuncu svoje srednjovekovne moći. Monografija obuhvata period od 1282. do 1371. godine, vreme vladavine najvećeg srpskog graditelja i zadužbinara, svetog kralja Milutina i njegovih naslednika, Stefana Dečanskog i, posebno, cara Dušana, kada se Srbija nalazila na vrhuncu državne i političke moći i čije su duhovne i kulturne tekovine, oslonjene na nasleđe hrišćanskog Orijenta i danas sinonim za najviši civilizacijski domet srednjovekovne srpske države i konačno utemeljene srpskog duhovnog i kulturnog identiteta. U okviru Srpskog carstva izvesno vreme se nalazila i Sveta Gora. Pećka patrijaršija, Gračanica, Bogorodica ljeviška, Matejča, Krka, Andreaš, ili Markov manastir su samo deo blistavog nasleđa perioda koji je obeležila srpsko-vizantijska renesansa Balkana.
Završno poglavlje obrađuje period gašenja moćnog Dušanovog carstva, kojim vlada njegov sin, car Uroš Nejaki, ali i najavljuje događaje koji su potom usledili, učvršćujući poziciju kneza Lazara Hrebeljanovića, Srpske crkve i najavljujući renesansu moravske Srbije.
.png){kind=logo}
