Legende nisu bezazlene priče. One prelaze s generacije na generaciju i utiču na formiranje pojmova i shvatanja svakog novog pokolenja ne samo kao kulturni prtljag već i kao optički instrument, ne uvek adekvatan, kroz koje te generacije mere i ocenjuju savremena ili tek protekla zbivanja. Katkad su legende, ustaljene u nekoj populaciji, igrale važnu ulogu u krupnim događajima i nesrećama ogromnih ljudskih masa. Legende i kao pamćenje istorije predstavljaju nasleđe viših i obrazovanijih društvenih slojeva, ali kako je kultura vladajućih slojeva uvek i vladajuća kultura – one nailaze na popularnost i rasprostranjenost i u širokim slojevima naroda. U Italiji, koja je s velikim zakašnjenjem (tek 1861) postigla nacionalno jedinstvo, tako što je požrtvovanjem Garibaldija i njegovih crvenih košulja jedno malo, sporedno kraljevstvo na severu zemlje – Pijemont – ujedinilo celo poluostrvo i tek nakon deset godina (1871) uspelo da mu prisajedini Rim kao prestonicu (gde je od antičke slave ostala samo gomila ruševina), u srcima i glavama stanovnika Apeninskog poluostrva uporno je preživljavala svest o nekadašnjoj moći, značaju i važnosti Rimske imperije. Ta istorijska činjenica pretvorena u legendu postaće pokretačka poluga mnogih istorijskih događaja, koji će dobiti i savremenije odjeke u Evropi i svetu.
