U pesmama novijeg vremena Milovana Danojlića glas punoće iskustva, uzimajući na sebe različite oblike i aktivirajući široku intonativnu skalu oko nekoliko karakterističnih tema, potvrdio se i stabilizovao kao epifanijski i mudrosni pev o svetlosti i snazi života. Postao je njegova razvijena lirska hronika, pohvala i slava. Ali je, istovremeno, on izgrađivan i kao aktivna kritička promisao tamnila našeg istorijskog udesa, mentaliteta i aktuelnog društvenog i političkog teatra i zverinjaka.
Lirske i narativne, slikovite i zvonke, melanholične i himnične, jezički bogate, smisaono složene, a značenjski duboke, savremene i sveveremene, ove Danojlićeve pesme govore oživotvorenim dahom i glasom jednog osobenog iskustva, osećanja i saznanja vremena, sveta i života. One su njegov poetski korelat, njegova pristala stvaralačka mera. Kroz njih se složena jednostavnost života vidi dalje, oseća i misli intenzivnije i dublje. One su u jeziku i duhu što je uz njega srastao snažno utisnut stvaralački pečat.
