Šta ovo društvo koje je Daša napustila, nagriženo političkom korektnošću, opterećeno gotovo policijskim proveravanjem svačije pravovernosti u ispovedanju određenog –izma, može da ima od Daše? Policiju i političku korektnost ona svakako nije simpatisala – o tome svedoči svaki redak njenog dela. Posle Daše, ostaje njena odlična književnost, u kojoj se uživa čak i kada su teme mučne, a sa godinama sve su mučnije. Ostaje takođe šansa da se od nje naučimo jedinoj pravovernosti koja ima vrednost bez obzira na vreme i mesto, doslednom ispovedanju pobune protiv svakog i svakovrsnog tlačenja, protiv nehumanosti.
Dunja Ilić
.....
Daša Drndić rođena je u Zagrebu 1946. godine. Preminula je 2018. Studirala je engleski jezik i književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, kao Fulbrightova stipendistkinja magistrirala je na Southern Illionois University, a potom i studirala na Case Western Reserve University. Radila je kao urednica u izdavačkoj kući „Vuk Karadžić“, kao profesorica engleskog jezika na Narodnom univerzitetu „Đuro Salaj“ i urednica-dramaturškinja na Radio-televiziji Beograd. Doktorirala je na Sveučulištu u Rijeci, gdje je na Odseku za anglistiku predavala modernu britansku književnost i kreativno pisanje. Objavljivala je prozu, književnu kritiku, analitičke radove i prevode u časopisima i književnim listovima te igrane i dokumentarne radiodrame.
Dosad objavljena prozna dela: Put do subote, 1982; Kamen s neba, 1984; Marija Częstohowska još uvijek roni suze ili Umiranje u Torontu, 1997; Canzone di guerra, 1998; Totenwnade, 2000; Doppelgänger, 2002; Leica format, 2003; After Eight, 2005; Feministički rukopis ili politička parabola, 2006; Sonnenschein, 2007; April u Berlinu, 2009; Belladonna, 2012. i EEG, 2016.
