O stogodišnjici Velikog rata, postavljajući najpre dijagnozu vremena današnjeg, potom lucidno analizirajući duh vremena uoči Sarajevskog atentata, autor eseja žestokog naboja, koliko intelektualnog toliko i emocionalnog, kroz precizno izoštrenu optiku kulture Pamćenja govori o uzrocima i razlozima, motivima i povodima, ciljevima i svrhama rata, o „pravu na rat“, o „posezanju za svetskom moći“ i namerama za prestrukturisanje svetske moći.
Toj moći suprotstavila se – kao princip – ruka Principova, simbol vidovdanskoga etosa – etosa žrtve i podviga. Etiku i tradiciju Vidovdana, koja nas je stolećima u stradanju uznosila, pogazili smo i zatomili pod pritiscima te iste svetske moći.
U odbranu prava na identitet, na smisao žrtvovanja i na svetinju života, utemeljen duboko u tradiciji, iz bezdna sabirne svesti o prošlosti, osluškujući i došaptavajući se s gromkom Lirikom Itake Miloša Crnjanskog koja ječi „iz onostranosti patnje i s one strane smrti“, Šijaković, poput Crnjanskog, „vraća Vidovdanu neiscrpnu narodnu snagu važenja“, pozivajući na pravo spomena Imena Žrtve i na podizanje Spomena Žrtvi.
