SEĆANJA NA BURUNDI 1987-1989 –MEMOAR I PUTOPIS

Pred sobom imamo kontekstualnu i kompleksnu dinamičnu priču i detaljima bogatu sliku te siromašne afričke zemlje, dokumentarnu a ujedno i literarnu storiju sa mnoštvom minijatura, sa prikazima načina života u oskudici svega, na prvom mestu hrane, u opštoj nemaštini i u uslovima nerazvijene zdravstvene zaštite, i u prilikama u kojima je većina stanovništva bez struje, vodovoda, puteva.

Saznajemo i o istoriji te zemlje i o odnosu ljudi prema raznim pojavama, međusobnom odnosu etničkih grupa, čestih opakih bolesti od nezdrave i nečiste vode u bunarima, o verovanjima u sposobnosti vračeva da leče i o verovanju u istovremeno postojanje zlih vračeva i njihovog delovanja... Sećanjima na širok teren i mnoga mesta u kojima je autorka rešavala pitanja planiranja i izgradnje vodovoda, ona oslikava i  prirodu u provinciji  Rujigi, za koju je bila zadužena i u celom Burundiju, životinjski i biljni svet, značaj  pošumljavanja i nastojanje da se šume očuvaju, običaje, zanate i jezike koji se u Burundiju govore, tradicionalne „svete” bubnjeve, igre uz njih i priredbe.

Čitalac saznaje i mnoge pojedinosti o načinu ishrane koja je prvenstveno upućena na lokalne namirnice i kuvana jela, koja se  spremaju na otvorenom plamenu, o načinu odevanja i života, ličnim sudbinama mnogih pojedinaca iz autorkinog okruženja, o stradanjima od virusa side i drugih bolesti.

Ova lična sećanja prevazilaze primarni povod da budu zabeležena. Dragoceni su doprinos saznanjima o jednoj geografski udaljenoj zemlji, njenoj istoriji i nasleđu, kao i njenoj stvarnosti dvogodišnjeg perioda,  nad kojim je autorka zastala upijajući ga bez ostatka, tokom svog boravka u njoj.