Jedno od najznačajnijih i najpopularnijih dela ruske književnosti kraja XVIII veka Pisma ruskog putnika Nikolaja Mihajloviča Karamzina, napisano je u epistolarnoj formi kao lični dnevnik mladog ruskog pisca koji je pred kraj XVIII veka, putovao po Zapadnoj Evropi. Beležeći svoje utiske, razmišljanja, opisujući pejzaže, razgovore sa evropskim piscima i filozofima, istorijske činjenice i legende o mestima kroz koja prolazi, „ruski putnik” svoje prijatelje u otadžbini upoznaje sa jednim novim svetom, društvenim, političkim i duhovnim životom ljudi sa Zapada u vreme kada su temelji feudalnog društva bili snažno uzdrmani Francuskom buržoaskom revolucijom.
Kroz ovu knjigu čitalac se upoznaje sa političkim uređenjem, socijalnim prilikama, državnim ustanovama Nemačke, Švajcarske, Francuske i Engleske. Predstavljeni su mu rezultati proučavanja istorije velikih evropskih gradova, a veoma detaljno i s posebnom pažnjom izloženi su piščevi utisci o Lajpcigu i Berlinu, Parizu i Londonu. Pritom je istorija gradova najčešće prikazivana kroz materijalne spomenike kulture, muzeje, palate, crkve, biblioteke, univerzitete, a istorija zemalja otkriva se kroz književnost, nauku i umetnosti.
Nikolaj Mihajlovič Karamzin (1766–1826), jedan je od najvažnijih ruskih književnika XVIII veka. Rođen je nedaleko od Simbirska. Kada je napunio 14 godina, roditelji su ga poslali u Moskvu na dalje školovanje, u privatni pansion univerzitetskog profesora Šadena, gde se Karamzin upoznao sa savremenom nemačkom, francuskom i engleskom književnošću. Kada je imao 23 godine, Karamzin odlazi u inostranstvo, na put po Evropi. Posećuje Nemačku, Austriju, Švajcarsku, Francusku i Englesku. Na tom putu sreo se sa Kantom i Geteom, a u Parizu je bio svedok Francuske buržoaske revolucije. Utiske sa tog putovanja izložio je u delu Pisma ruskog putnika, knjizi koja mu je donela slavu. Od 1791. godine izdavao je Moskovski žurnal, a od 1802. časopis Vesnik Evrope. U ruskoj književnosti Karamzin je bio začetnik novog pravca – sentimentalizma. Pisao je poeziju i pripovetke. Od 1803. pa sve do smrti 1826, Karamzin je „po naredbi sa najvišeg vrha” pisao Istoriju ruske države. Neka poglavlja čitao je lično caru Aleksandru I.
