Ovo se prepoznatljivo Krležino djelo odvija „jedne noći kasnog ljeta, godinu dana prije rata 1914 – 1918. godine“. U pitanju je priča o propasti i padu jednog aristokratskog doma, ogrezlog u decenijskim zločinima, prevarama i samoubistvima. Od kad je jedan predak sadašnjih Glembaja opljačkao i mučki ubio jednog trgovca, vertigo prokletstva i osvete sručio se na porodični dom.
Bogatstvo Glembajevih, bogatih bankara, začeto je u ubistvu i razbojništvu i zlatnici njihovog kapitala na sebi nose krvave otiske. U ovoj je drami prizvan čitav jedan gotski repozitorijum srednjoevropske fin-de-siecle dekadencije. Priča o bogaćenju, beskrupuloznosti i otmjenosti obilježena je porodičnim ludilom, brojnim samoubistvima, neurastenijom – kliničkim stanjima – dahom sanatorijuma.
Pozadina je to na kojoj se javljaju likovi Glembajevih zakrvavljenih i izbezumljenih pogleda – opterećeni teškom baštinom grijeha koji se zametnuo u porodičnom gnijezdu – te u svom bijesu i previranju liče na ektoplazme prizvane od strane medijuma što ispoljavaju neki sasvim onostrani bijes, prevrću stolice, namještaj, grabe prvo što im dođe pod ruku u piru prenapetih čula koje će se završtiti posljednjim autorskim potpisom slikara Leonea. Potpisom, naime, naškrabanim krvlju na ovom porodičnom portretu Glembajevih.
Dekadencija jedne bogataške porodice, koja završava u pomami čula, nervnoj vansebnosti i užasnom zločinu, kao da predstavlja kulminaciju one destruktivne energije koja će, na kraju, prasnuti i na društvenom planu, kulminirajući u ratu, kao svojevrsnoj orgiji i karnevalu bijesa i smrti.
