Prva zbirka Zlatka Stevanovića, Dnevnik u osam, podseća na važno iskustvo moderne poezije – na pretvaranje naizgled trivijalne svakodnevice u pesnički relevantan rezultat. Lišen upadljive metaforike i suvišnih eksplikacija, doživljajni horizont ovog lirskog Dnevnika utemeljen je na razgradnji iluzija. Ipak, takav pogled na svet nije dominantno pesimističan, već se postupno, iz pesme u pesmu, realizuje i učvršćuje kao opis osobenih egzistencijalnih stanja i nenametljivo ironičnog stava. Diskretno prožet socijalnim angažmanom, lirski govor Stevanovićeve zbirke zapravo otkriva osetljivu subjektivnost koja nijansirano registruje unutrašnje „odjeke” sopstvene društvene pozicije, još jednom potvrđujući kako se svedenim pesničkim izrazom mogu posredovati društveno aktuelna i sugestivna značenja.
Iz recenzije Gorana Korunovića
