Zbirku pripovedaka Aleksandre Đuričić, Loza u ulici Rige od Fere otvara, ne slučajno, istoimena priča, u kojoj je sabrano sve najbolje što čini karakteristiku i ostalih proza sabranih u ovoj knjizi: stvarnosni trenutak, koji je istovremeno i istorijski (NATO-bombardovanje), sa retko protkanom intimnom topografijom ovog kutka Dorćola, ali i ženskom introspekcijom, prožetom finom intertekstualnošću, da bi se sve usredsredilo u sržni motiv – priču o lozi u najstarijem gradskom jezgru, kroz koju posredni kazivač pripoveda o jednoj jevrejskoj porodici – suštinski i simbolično o svim dorćolskim Jevrejima nestalim u nacističkom pogromu tokom Drugog svetskog rata – da bi se opet, kroz ovo biblijsko drvo (lozu) ipak ovaplotila vera u večni život i prevazilaženje svih ovozemaljskih zala, uključujući i stvarnosni trenutak nastanka priče (bombardovanje).
U „poetici svakodnevnog“ tj. sitnicama koje život znače, u pričama A. Đuričić izniču upravo one univerzalne istine, iskristalisane i ojačane već popriličnim životnim iskustvom. Laka, pitka rečenica, koja pleni poput čiste muzike, i bez napora ulazi u čitaočevu svest, koja je istovremeno i slikovit detalj, i britka i pitka misao, smena pripovedačkih glasova – od unutrašnjeg monologa, ličnog iskaza u retkom – drugom licu jednine (ti), transgresije roda (ravnopravna upotreba prvog lica jednine muškog, gde su dakle, glavni junaci muškarci), do klasičnog pripovednog trećeg lica – jezik teče u ovim pričama u svom punom zamahu i psihološkoj upečatljivosti. Takođe, u ovoj prozi ima tako mnogo muzike, bilo kao teme, ili kroz naslove muzičkih fraza (što možda i nije čudo jer je autorka diplomirani muzikolog), tako isto i mnogo slikarskih tema, odnosno detalja, koje nepogrešivo zapaža slikarsko oko.
Slavica GARONjA
.png){kind=logo}
