Delo koje se nalazi pred čitaocem možda je i najzagonetnije Unamunovo delo. Sačinjeno je od romanesknih segmenata, istorijskih i književnih referenci, kritičkih komentara, ličnih promišljanja o društvu, religiji, sociologiji, filozofiji, politici. Kritičari ovaj tekst opisuju kao "esej, ispovest, dijalog i dnevnik", gde se "autobiografski elementi mešaju s razmišljanjima o književnom stvaranju i smislu egzistencije". Unamuno nije voleo svrstavanja i klasifikacije, tako da se ova knjiga može nazvati i "avanturom jezika", koja se nalazi izvan "sintakse romana", ali u okviru njegove magije. Ova mešavina žanra podseća na najlepše pasuse Maraija, ali i paskolovsko seciranje suštine i sudbine i Boga i čoveka. U okviru ovog dela nalazi se i Unamunov portret, koji je napisao Žan Kasu, koji Unamuno komentariše u nastavku dela. Podsetimo se, to je onaj isti Žan Kasu koji je sa toliko nežnosti i razumevanja voleo i pisao o slikama naše Milene Pavlović Barili. Ali to je samo još jedno od mogućih čitanja ovog dela, koje ima onoliko slojeva i tumačenja koliko ima i čitalaca. Unamuno ostaje i inspiracija i zagonetka.
