U ovu knjigu uvršteni su radovi poznatog ruskog mislioca N. A. Berđajeva posvećeni filozofiji ljubavi, koja zauzima važno mesto u celokupnom njegovom delu. Oslanjajući se na dela Vl. Solovjova, on razmatra moralni smisao ljubavi, u njoj vidi sredstvo prevazilaženja pocepanosti čovekove ličnosti i ponovnog uspostavljanja njene celovitosti, pokazuje ulogu ljubavi u preobražaju sveta, u izgradnji nove etike stvaralaštva. Filozofski tekstovi koji se objavljuju u ovoj knjizi, dokaz su bogate humanističke tradicije, karakteristične za rusku filozofiju početka XX veka.
Nikolaj A. Berđajev (Николай А. Бердяев, 1874–1948), bio je ruski personalista, egzistencijalista i religiozni mislilac, koji je među misaonim i umetničkim figurama ruskog „srebrnog veka“ svojim delom proizveo možda najživlji odziv izvan Rusije. Nakon intelektualno burne mladosti, momak plemićkog porekla polako evoluira od marksističko-levih pozicija, ka originalnoj, neretko „nekanonskoj“ recepciji hrišćanstva, zbog koje je i proteran iz boljševičke Rusije, koja je ishodila iz refleksije o položaju čoveka u savremenom svetu, tačnije od drame koju on živi. Pored teme slobode, koja je verovatno najsnažnija nit-vodilja njegovog obimnog dela, Berđajev je ostavio izuzetan trag i kao neko ko je originalno promišljao naše epohalno vreme.
