Istraživanje Dejvida Motadela posvećeno je jednoj od važnih manifestacija nacističke politike za vreme Drugog svetskog rata ― pokušajima privlačenja na stranu Osovine i mobilisanje dobrovoljaca iz redova muslimanskog stanovništva, uz široku propagandnu akciju na okupiranim teritorijama sovjetskih centralnoazijskih, kavkaskih naroda i krimskih Tatara, kao i među muslimanima na Balkanu, u Bosni i Hercegovini, na Kosovu i Metohiji i Albaniji (rezultat je bilo stvaranje dve SS divizije: „Handžar“ i „Skenderbeg“). Ove dobrovoljce trebalo je uključiti u onaj deo nemačke ratne mašinerije koja je, do tada, bila rezervisana isključivo za „rasno najvrednije“ pripadnike nemačkog naroda. Pokušaj da se sličan proces podstakne u arapskim zemljama Bliskog istoka i Magreba britanskim i francuskim kolonijama, uz korišćenje arapsko-jevrejskog sukobljavanja u Palestini, nije dao očekivane rezultate. Motadel ukazuje i na ulogu uticajnih verskih i političkih vođa lokalnih muslimana, koji su prihvatali aktivnu saradnju sa nacističkim režimom, kao što je bio slučaj sa velikim jerusalimskim muftijom Aminom El Huseinijem, koji je vodio propagandnu akciju među lokalnim muslimanskim stanovništvom u Bosni i Hercegovini. Ova akcija je, na drugoj strani, postavljala i zahtev za ublažavanje nekih ideoloških postulata nacističke rasističke ideologije o „rasnoj manjevrednosti“ novih dobrovoljaca.
