XX vek ostaje zapamćen kao vek neslućenog tehničkog i tehnološkog razvoja svetske istorije, ali i kao vek najtragičnijih i nezamislivih ratova i sukoba, čijim je razmerama upravo taj razvoj najviše i doprineo. Kristofer Koker, stručni politički konsultant i profesor međunarodnih odnosa na Londonskoj školi ekonomije, u ovom svom delu pojednostavljeno rečeno postavlja pitanje: da li je posle direktnih televizijskih prenosa američkih vojnih intervencija u Zalivu i Iraku, „čarolija“ tradicionalnih ratova zauvek nestala. Iza ovako cinično-ironično postavljenog pitanja, Koker zapravo raspravlja o mogućim mutacijama rata kao načina razrešavanja odnosa i problema u budućnosti sveta. On smatra da je rat suviše genetski utemeljen u samom čoveku, da bi ga potisnula alternativna ideja saradnje i mira. Koker zato veruje, da će u budućnosti, razvijena društva verovatno nastaviti sa ratom, ali u „formi koja je optimalna, racionalnija nego ikada pre“. Zato će tehnološke promene, koje je donela informatička revolucija, doneti mogućnost da se rat humanizuje, ili učini humanijim, tvrdi Kristofer Koker.
