U knjigu Pamćenje i nezaborav Predrag Protić je uvrstio devetnaest svojih radova o srpskoj književnosti koji se bave književnom i kulturnom istorijom od druge polovine devetnaestog do sedamdesetih godina dvadesetog veka.
Pored eseja o Svetozaru Markoviću, Bogdanu Popoviću, Bori Stankoviću, Petru Kočiću, Peru Slijepčeviću, Stanislavu Vinaveru, Milanu Kašaninu i Milanu Bogdanoviću, tu su i eseji o manje poznatim ili poluzaboravljenim piscima poput Anđelije Lazarević, Stojana Živadinovića, Jeremije Živanovića i Milutina K. Dragutinovića, kao i o javnim radnicima poput Polita Desančića, Lazara Nančića i Pere Todorovića, kojima je pisanje o literaturi bilo neka vrsta Engrove violine.
Mada objavljeni u toku nekoliko decenija, u različitim publikacijama i različitim povodima, Protićevi eseji predstavljaju, uprkos prividnoj fragmentarnosti, jedno dosta celovito viđenje duhovnih kretanja kod Srba u širokom vremenskom rasponu, objašnjavaju neke sukobe, zablude i nesporazume i daju uvid u jednu ne samo značajnu, nego i dinamičnu istorijsku epohu.
