Knjiga Irealistička književnost Stojana Đorđića predstavlja prvi pokušaj književnoistorijskog sagledavanja srpske književnosti na razmeđu 20. i 21. veka, pre svega glavnih evolutivnih tokova i promena na osnovu kojih se taj period može izdvojiti kao zasebna celina. Autor polazi od šireg društveno-istorijskog konteksta i promena u svetu i kod nas (rušenje Berlinskog zida, pad komunizma, ratovi na prostorima bivše Jugoslavije i njen raspad, proces društveno-ekonomske tranzicije), nudi argumente za vremensko razgraničenje i opisuje poetičke promene u srpskoj književnosti toga doba – od kojih su najvažnije slabljenje postmodernizma, napuštanje mimetičke poetike i prelazak na irealističku književnost. Izdvaja proces estetizacije i jačanja autonomije književnosti kao okosnicu kontinuiteta srpske književnosti tokom celog 20. veka, prati glavne inovacije u umetničkom nadahnuću, senzibilitetu i postupcima oblikovanja i, najzad, naznačuje najzapaženije umetničke domete srpskih pisaca od 1990. do 2010. godine. U svom pristupu, Đorđić pokušava da održi kontinuitet s najboljom tradicijom srpske književne istoriografije, na koju se najviše oslanja i u koju unosi izvesne inovacije, kao što su književnokritička argumentacija i konkretizacija umetničkih značenja i estetskih kvaliteta u odabranim književnim ostvarenjima, te prebacivanje težišta sa standardnih književnoistorijskih strukturnih jedinica (epohe, pravci i pisci) na poetičke promene i pojedinačna književna dela, koja ujedno postaju ključni predmet istraživanja, saznavanja i vrednovanja književne istorije.
