U ovoj knjizi autor vraća Svetislava Stefanovića u istoriju srpske književne kritike, stavlja ga na mesto između kritike Laze Kostića i kritike Stanislava Vinavera i izučava ga kao ostvarenu ličnost. To izučavanje ima tri smera: prvi, specifičan odnos prema književnoj kritici, slobodnom stihu i prevrednovanju naše književne prošlosti; drugi, ka analizi odnosa s autorima koje je Stefanović odabrao po srodnosti (počevši od Laze Kostića, čiji je uticaj nesporan i velik, preko Stanislava Vinavera, pa do onih koji se nisu odazvali Stefanovićevoj ideji za rušenje „starog“, kao što su Dimitrije Mitrinović i Isidora Sekulić; treći, traženje konkretnog konteksta za Stefanovićev tekst „Uzbuna kritike i najmlađa moderna“).
