U studiji Ideološki habitus Ive Andrića autor, sa polemičkim uplivom u mnoge poznate i manje poznate detalje Andrićevog života i stvaralaštva, analitički pokušava da argumentuje tezu koja nosi uverljive predikcije a koje govore: da naš jedini nobelovac tokom svog šezdesetpetogodišnjeg aktivnog književnog i društvenog rada, ne samo da nikada nije pokazao i odredio svoje jasno ideološko-političko opredeljenje, već ga zapravo, u kovitlacu svih istorijskih bura XX veka, intimno nije ni imao, te da je jedini Andrićev „ideološki” habitus, zapravo, bio: on sam u jedinoj službi svog književnog opusa – uprkos svim ideologijama od 1903. do 1948. sa kojima je vešto izbegavao direktan sudar i koje je, na koncu, sve odreda idejno i fizički preživeo i trijumfski nadživeo.
„Nesvakidašnji talenat ovog autora uočio je i Miroljub Todorović, osnivač signalizma, ističući da je Đukanović ’počev od lirske proze’, preko ’handkeovski omamljujuće pripovedne i novelističke proze’, sve do ’ubojitih krležijanskih eseja i dnevnika’, pokazao kako jedan mladi pisac, na samim književnim počecima, može da stvara uspešna dela.”
Dragan Bogutović, Večernje novosti
„Književni stil Alekse Đukanovića katkada nalikuje i na gotski stil sličan, bez imalo preterivanja: onom Stokerovom, Volpolovom, Bekfordovom ili Poovom.”
Nataša Đurović, Politika
