Eseji u knjizi Negde između epoha predstavljaju neke od ključnih pisaca i knjiga, poetike i pripovedačke prakse u srpskoj prozi druge polovine 20. i prvih decenija 21. veka. Polazeći od ideje da se moderna srpska proza neprestano stvarala na društvenim i epohalnim granicama, negde između epoha, od kojih su neke nedovršene, a druge jedva započete, Gojko Božović prati raspon od Aleksandra Tišme i Milorada Pavića do Jelene Lengold i Gorana Petrovića. , od Borislava Pekića i Miodraga Bulatovića do Radoslava Petkovića i Mihajla Pantića, od Dragoslava Mihailovića i Svetlane Velmar-Janković do Davida Albaharija i Vojislava Despotova, od Živojina Pavlovića i Slobodana Selenića do Vide Ognjenovića i Milisava Savića, od Danila Kiša do Dobrila Nenadića i Judite Šalgo.
Tekstovi u ovoj knjizi nastali su u protekle skoro tri decenije, a knjige opisane u njoj u vremenskom periodu od skoro sedam decenija.Nastali u vremenu i plod vremena, ovi tekstovi čuvaju tragove čitanja kao i tragove okolnosti u kojima su knjige nastale, a zatim čitane i shvaćene.
