Teza o inherentnoj političnosti tragičkog žanra možda nije predmet konsenzusa, ali je zato svakako predmet središnje kontroverze u savremenom proučavanju tragedije. U kom smislu se može reći da je grčka tragedija politički žanr i šta uopšte znači tvrdnja da jedan književni žanr vrši političku ili ideološku funkciju? Na koji način je tragedija uslovljena društvenim okvirom Atine 5. veka, i posebno institucionalnim okvirom Velikih Dionizija, gradskog festivala na kojem su tragedije prikazivane? Ako se i može tvrditi da tragedija pokreće vitalna politička pitanja atinskog društva, na koji način ona ta pitanja artikuliše i u kakvoj vezi stoji sa drugim savremenim diskursima, uključujući retoriku? Da li tragedija samo reprodukuje dominantnu ideologiju ili je podriva? Kako je moguće da dramske predstave, koje su deo državnog kulta, budu suštinski subverzivne? Naposletku, kakav uticaj društvena ukorenjenost tragedije treba da ima na metode njenog tumačenja?
Deset tekstova sadržanih u zborniku Politika tragedije, iz pera najznačajnijih savremenih proučavalaca grčke tragedije, deo su dugogodišnje polemike o ovim i srodnim pitanjima.
