U knjizi Smrt je neprovjerena glasina pripovedanje je kozersko i zanimljivo, sa likovima živopisnim i raznovrsnim, sa situacijama dramatičnim i komičnim, ono je promišljeno u sudovima i proosećano u doživljajima, umetnički uverljivo i tematski raznostrano, od kontinenta do kontinenta, od grada do velegrada, premreženo lajtmotivima kao stožerima pripovedne organizacije.
Kao u mnogim autobiografijama, i u knjizi Smrt je neprovjerena glasina, pripovedanje je organizovano u hronološkom i linearnom poretku. Oni su katkad ispresecani retrospekcijama pripovedača: kao „upadima“ naknadnog vremena u poredak kazivanja. No, očuvane su žiže u kojima je sadržan sav značaj životnog iskustva koje protkiva autobiografiju. Pojavljuju se oblikotvorni momenti kao konstante autobiografskog pripovedanja. To su prikaz dečaštva, momenat junakovog preobraćenja, dominantna figura pripovedne svesti.
Iz pogovora Milo Lompara
