Ispisujući bravuroznu hroničarsku panoramu habzburškog i baroknog Zemuna u poslednjim danima Austrougarske, novembra 1918, Aleksa Đukanović u ovoj knjizi, pripovedajući raskošnim rableovskim jezikom i gradeći barokne i kitnjaste pasaže, portretiše društveni ambijent, psihologiju i karakteristike davno iščezle epohe na ratnom zalasku jedne velike države, koja je na ovim prostorima trajala nekoliko vekova – i čiji nas trag u istoriji kroz civilizacijske i kulturološke posledice prožima i danas. Đukanovićev roman Poslednji dan dobrog gospodina Cilića uvodi ponovo u našu savremenu književnost temu Prvog svetskog rata, ali ovoga puta ovom nepresušnom književnom motivu – fabulirajući ličnosti, teme i zbilje – autor pristupa iz temelja potpuno drugačije: sa stajališta, gledišta i duhovnog horizonta, uslovno kazano – one „druge” strane.
„Sjajno rekonstruirajući književno-umjetnički stil Miroslava Krleže – mladi i talentirani prozaist Đukanović u ovom jezgrovitom romanu, također sjajno rekonstruira i ekspresionističko ozračje doba Prvog svjetskog rata u Europi i na Balkanu, na dekomponiranom austro-ugarskom teritoriju i u južnoslavenskom ratnom okružju u tim davnašnjim historijskim i prijelomnim trenucima. Poslednji dan dobrog gospodina Cilića izvrstan је krležijanski roman.”
Velimir Visković,
književni kritičar i leksikograf
